جمعه ۳۰ بهمن ۱۳۸۸

مثل اینکه حالم خیلی‌ بد بود که اینقدر طول کشید اومدنم. ولی‌نه! راستش حالم خدا رو شکر خیلی‌ هم خوب بود بزنم به تخته. یه چیز جالب در مورد این کانادایی‌ها کشف کردم.کانادایی‌ها اهالی کبک رو به عنوان کانادیی قبول ندارن. این مدیر ابله من کبکی هست و هر وقت لج بقیه همکارا رو درمی‌ آره اینا میگم خوب معلومه دیگه کبکی هست. خلاصه گویامسخره کردن و دست انداختن در همه جای دنیا بر پاست حتی در کشوری مثل کانادا که به خاطر رفتارنابجا می‌‌تونن سوکنندت. البته سو که میگم همش حرفه ها. گویا این سو کردن در آمریکا خیلی‌ رواج داره و اینجا فقط قانونش هست ولی‌ درعمل کسی‌ کسی‌ رو سو نمیکنه. چرا چون این کانادایی‌ها یک آدمای دو رو، پاچه خوار و چاپلوسی هستن که من لنگشون روفقط در سریال شبهای برره دیدم. یک آن روتو بر گردونی همچین زیرآب میزنن و پشت سرت صفحه میذارن که خودشونم شاخ در میارن. بعد تو روت هم آنچنان بهت حال میدن که فکر میکنی‌باحالترین آدم روی زمینی‌. خلاصه همون طور که گفتم به دلیل منافع شخصی‌ هیچ کدوم از کاناداییها شما رو سو نمیکنن. یکی‌از دوستان یه مثال واقعا قشنگی‌ زد. کار کردن در کاناداآدم رو یاد کار کردن تو اداره جات دولتی ایران میندازه. همه پاچه خوار، زیرآب زن و وانمود کن به اینکه الان از زور کاردارن میمیرن. یه پیشنهاد دارم برا دوستان عزیزی که میخوان مهاجرت کنن. لطفا قبل از مهاجرت یه دوره کار آموزی اجباری در یکی‌ ازین اداره‌های در پیت دولتی بگذرونین که خوب آب دیده شین. اگه مثلا تو یه شرکتی دارین کار می‌کنین که سطح توقعتون بالاس، فرت و فرت ماموریتین، کارتون باحاله محیطتون خوبه، حتما قبل از مهاجرت به حرفی‌ که زدم فکرکنین. اینجا از سوسول بازی و بچه قرتی بازی خبری نیست. کار دریک محیط غیر صمیمانه با اعمال شاقه.

چهار شنبه ۷ بهمن ۱۳۸۸

وقتی‌ مهاجرت می‌‌کنی‌، یه روزایی در زندگیت پیدا میشه که دلتون حتی برا اینکه به چشمای مامانتون نگاه کنید تنگ میشه. دلتون برا اینکه باباتون رو در آغوش بگیرین لک میزانه. برا سر به سر گذاشتن با خواهرا دویدن دنبال خواهر زاده ها، ساعت‌ها پای تلفن گپ زدن با دوستا و خیلی‌ چیزای دیگه تنگ میشه. اصولا مهاجرت باعث میشه که شما به خیلی‌ از چیزایی‌ که قبلاً داشتید و الان ندارید فکر کنید. به مادر و پدرتون، به خانواده، دوستان، همکاران و... . من امروز راستش دارم به همه اینها فکر می‌‌کنم و … وای چقدر بی‌ حوصله ام. اصلا حتی حوصله نوشتن هم ندارم…می‌ رم یه روز که حالم بهتر بود میام

جمعه ۱۸ دی‌ ۱۳۸۸

میگن بعد از دور از جون فوت پدر و مادر، مهاجرت دردناکترین اتفاقی هست که ممکنه تو زندگی‌ هر آدمی‌ بیفته. یه روز صبح از خواب بلند میشی‌ میبینی‌: آسمون بالا سرت یه فرم دیگه‌س، درختای تو حیاطت یه شکل دیگن، به جای گربه از درختات سنجاب بالا میره، به جای نون سنگک داغ باید نون توست بذاری تو آون، به جای گاز تو خونت اجاق برقی هست، میری بیرون همه دارن به یه زبان دیگه صحبت میکنن که اگر تا دیروز توهم به این زبان تسلط کامل داشتی، الان مغزت هنگ کرده. آداب مردم یه جور دیگه‌س. رسوم و عقاید یه چیز دیگه‌س.

یه روز صبح بلند میشی‌ می بینی نه مادر داری نه پدر، نه خواهری نه برادری نه حتا یه دوستی‌ که بتونی‌ بهش تکیه کنی‌ چون اونایی هم که هستن بجای تکیه گاه بودن، باید دعا کنی‌ اگر هولت ندن نندازنت تو چاه، کاری به کارت نداشته باشن.

خلاصه یه روز صبح، وقتی‌ چشماتو باز میکنی‌ احساس میکنی‌ مثل یه بچه افتادی وسط یه جای غریبه که همه چیزش متفاوته، مهاجرت که میکنی‌، فقط پدر و مادرتو از دست نمیدی، انگار هویتت رو از دست میدی و حالا برا احقاق این هویت باید بدویی.

فکر می‌کنم، مهاجرت تجربه از دست دادن رو به آدم یاد میده. میزان مقاومت رو در آدم بالا میبره هرچند خیلی‌ سخت